Adela Kieniewicz była córką zbanego kolekcjonera i historyka sztuki Antoniego Jodko-Narkiewicza herbu Lis (1843-1892) oraz Heleny Czosnowskiej. Dzieciństwo spędziła w majątku Wolica na Wołyniu, gdzie ojciec założył bilbiotekę i galerię sztuki. W 1894 roku wyszła za mąż za Hieronima Kieniewcza hebu Rawicz (1866-1925), syna Hieronima Kieniewicza (1830-1911), właściciela majątku Dereszewicze na Wołyniu, znanego z udziału w Powstaniu Styczniowym. Zamieszkała z mężem - przedsiębiorcą z branzy leśnej i telefonicznej - w majątku Bryniów niedaleko od Dereszewicz, które przypadły w udziale jego bratu, Antoniemu. Pędziła życie typowe dla żony zamożnego ziemianina - angażowała się w prowadzenie majątku, ale dużo czasu spędzała w Warszawie i za granicą. Prowadziła intensywne życie towarzyskie w kręgu rodzinnym i we własnej sferze społecznej, bywając także na salonach arystokratycznych. Interesowała się sztuką i literaturą i marzyła o własnej twórczości, ale jednocześnie była gorliwą katoliczką, co sprawiało, że była krytyczna wobec prądów modernistycznych w literaturze i Kościele, a także skłonna wyrzekać się własnych aspiracji twóczych dla praktyk ascetycznych. Bolała nad brakiem dzieci i przez wiele lat bezskutecznie starała leczyć z bezpłodności.
W 1918 roku Kieniewiczowie uciekli z Polesia do Warszawy. W 1925 roku Hieronim Kieniewicz popełnił samobójswo. Niewiele da się powiedzieć o okresie życia Kieniewiczowej po opuszczeniu Polesia, ponieważ dzienniki z tego czasu nie zachowały się/nie zostały odnalezione.
Biogram opracowany na podstawie lektury zachowanych dzienników oraz artykułu: Rafał Kowalczyk, Switłana Krawczenko, Obraz polskiej ziemianki w listach i pamiętnikach z lat 1795-1918 znajdujących się w Centralnym Archiwum historycznym w Kijowie (Dzienniki Adeli Kieniewicz, 1888-1915, t. 1-38), w: Polskie dziewiętnastowieczne pamiętniki i listy z Ziem Zabranych, rola i miejsce w badaniach historycznych, red. W. Caban, L. Michalska-bracha, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2017.
