Apolonia, O.

Urodziła się w małej, białoruskiej miejscowości, do której jej rodzice przeprowadzili się z Wilna. Ojciec był urzędnikiem i kapelmistrzem orkiestry fabrycznej, pracował w fabryce tektury i papieru Bogdanowicza. Ojciec zmarł jesienią 1941 r. Gdy front przesunął się dalej, matka z dziećmi i krową udała się do Nowo-Wilejki nieopodal Wilna.

W 1946 r. Apolonia podjęła naukę w szkole powszechnej w Nowo-Wilejce. Po jej ukończeniu ciężkie warunki materialne zmusiły ją do podjęcia pracy maszynistki i kontynuowania nauki wieczorowo. Po maturze rozpoczęła studia historyczne w Państwowym Instytucie Nauczycielskim w Nowo-Wilejce. Rok później wykładała historię na kursach pielęgniarskich. Po ukończeniu studiów zaczęła pracować jako nauczycielka w Mickunach. W 1956 roku rodzina zaczęła się starać o wyjazd do Polski, Apolonia z matką przeniosły się do rodziny mieszkającej w woj. zielonogórskim. Wkrótce potem Apolonia znalazła pracę nauczycielki języka rosyjskiego w szkole podstawowej we Wrocławiu, gdzie zamieszkała wraz z matką. W 1959 r. wyszła za mąż za przybysza Wilna, ale małżeństwo przetrwało kilka lat. W tym czasie Apolonia skończyła studia na Uniwersytecie Wrocławskim i po rozwodzie przeniosła się z matką do Warszawy. Tam pracowała w szkole podstawowej oraz jako lektorka języka rosyjskiego na Politechnice Warszawskiej. W 1965 r. wyszła ponownie za mąż i w grudniu 1967 r. urodziła córkę. W 1986 r. przeszła na emeryturę. Pracowała społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu i Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.