Kazimiera Szyc-Lewańska opisała swój udział w konspiracyjnej produkcji piorunianu rtęci, stosowanego do wyrobu granatów ręcznych R-42, tzw. „sidolówek”. Był to jeden z materiałów wybuchowych spłonki detonującej w zapalniku P-42. Produkcja ta była zorganizowana przez pion techniczny Szefostwa Uzbrojenia KG AK, którego dowódcą był pułkownik Jan Szypowski, pseud. „Leśnik”. Produkcję granatów R-42 (w tekście znalazł się opis elementów granatu) rozpoczął w lutym 1942 r.

Dziennik Zbigniewy Zembatówny rozpoczyna się od zapisku opatrzonego datą 19 kwietnia 1921 r., kiedy autorka przyjechała do wsi Chobie na Dolnym Śląsku i rozpoczęła pracę nauczycielki. Okładkę jej zeszytu ozdabia widok Łazienek Królewskich, a na pierwszych stronach znalazły się inwokacja z Pana Tadeusza (bez słowa: „Litwo”) oraz wiersz Wyznanie wiary dziecięcia polskiego Władysława Bełzy.

Jadwiga Wippel rozpoczyna swoje wspomnienia od informacji o powstawaniu nowych placówek edukacyjnych dla dziewcząt i chłopców po 1915 r. Autorka pracowała wówczas jako polonistka. Na początku lat dwudziestych XX w. do kraju wracali repatrianci m.in. z Rosji, dlatego konieczne było stworzenie liczniejszych oddziałów szkolnych. Do seminarium nauczycielskiego w Białymstoku, w którym pracowała Wippel, w 1921 r. przybyła Stefania Baczyńska z ośmiomiesięcznym synem Krzysztofem.

Akcja sztuki dzieje się podczas I wojny światowej. Na drugiej karcie kopii maszynowej znajduje się wykaz postaci.

List polskiej aktorki, Ireny Solskiej, do Stefana Krzywoszewskiego prawdopodobnie z 1910 r. Autorka pisze o swoich emocjach i wrażeniach z własnych występów gościnnych w teatrze w Zagrzebiu. Wyraża swoje pozytywne zdanie o tamtejszym teatrze: „Teatr śliczny. Artyści doskonali. Publiczność cudowna. Warto u nich wystawiać i grać” (k. 1v). W liście dziękuje za wydrukowanie artykułu omawiającego jej gościnne występy w Zagrzebiu w tygodniku „Świat”, redagowanym przez Stefana Krzywoszewskiego.