Konstancja Morawska opisała życie swojej babki, Pauliny Morawskiej z Łubieńskich (1791–1883), córki Feliksa Łubieńskiego (ministra sprawiedliwości w rządzie Księstwa Warszawskiego) i Tekli z Bielińskich, żony Józefa Morawskiego, referendarza i członka Rady Stanu Księstwa Warszawskiego. Pierwszy wpis w zeszycie to wspomnienie dotyczące ojca z 24 stycznia 1883 r. Autorka przywołuje również wydarzenia społeczno-polityczne i wojenne (styczeń 1813 r.: „Moskale zbliżają się do Warszawy”). Natomiast jej opowieść o Pauli Morawskiej rozpoczyna od słów: „Ukochana nasza Babunia, Paula z hr.

Jest to opowiadanie o kamienicy, w której uczyła się i mieszkała autorka. Kamienica ta znajdowała się na rogu ulic Leszno i Karmelickiej w latach 1900-1908. Tutaj właśnie mieściła się pensja, do której uczęszczała pamiętnikarka. Autorka szczegółowo opisuje plan dnia na pensji, kiedy było śniadanie, o której godzinie obiad itp.: „Często w weekendy przychodził ktoś z krewnych pensjonarki i zabierał ją do domu”. Wspomina też: „Na pensji każda pensjonarka kochała się w jakiejś nauczycielce - i mówiła do niej „paniusiu, paniuteczko!”.

Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Swoją relację autorka rozpoczyna od słów: „Nasza kamienica nie jest zwykłą warszawską kamienicą – to małe miasteczko, obejmujące kompleks murowanych budynków Pałacu Błękitnego rodziny Zamoyskich z biblioteką i licznymi oficynami, mieszczące się przy placu Bankowym, z licznymi wejściami od ulicy Żabiej 4 i Senatorskiej 35”. W tekście pisząca przedstawia niskie standardy życia w kamienicach, m.in. brak łazienek i „marmurowych schodów oraz wszelkich luksusów”.

Autorka rozpoczyna dzieje rodziny Tołłoczków od charakterystyki swojej babki Karoliny z Jaskłowskich Tołłoczkowej. Babka była córką powstańca styczniowego, o którego ułaskawienie i anulowanie konfiskaty majątku zabiegała u wileńskiego generała-gubernatora Michaiła Murawjowa. W czasie powstania, po uwięzieniu ojca i męża, była emisariuszką. Została aresztowana i osadzona w Cytadeli Warszawskiej. Po zakończeniu powstaniu jej mąż wrócił do domu. Urodzili się ich pierwsi synowie.

Wspomnienia dotyczą dzieciństwa Józefiny Rogosz-Walewskiej. Autorka zaczyna swoją opowieść, opisując list, który dostała najprawdopodobniej od babki, na co wskazuje niebieska koperta z monogramem H.R. z hrabiowską koroną. Co prawda, jak wspomina, jej babka straciła prawa do tytułu po ślubie, jednak do końca życia kazała tytułować się hrabiną. Dalej opowieść toczy się z perspektywy dziecka, jest pisana w czasie teraźniejszym. Autorka opowiada o wycinanych z papieru gołąbkach (takich jak przy pieczęci pod monogramem na liście), które losuje wśród dzieci matka.

Tekst stanowi streszczenie działalności społecznej autorki (obrony więźniów politycznych w latach 1905–1914), napisane na życzenie sekcji społecznej komitetu Wystawy Pracy Kobiet w Poznaniu. Autorka opisuje okoliczności poprzedzające działalność jej humanitarno-politycznej placówki. Zaznacza, że pracę społeczną prowadzi od najmłodszych lat, zaś walkę z władzami carskimi zaczęła w 1884 r.

Tekst podzielony na rozdziały: I. Wstęp, II. Z pomroki czasu, II. [sic] Owczary, III. Pisklęta wyfrunęły z gniazda, IV. Portrety rodzinne. We wstępie autorka pisze o swej fascynacji przeszłością oraz potrzebie ocalenia opowieści, których słuchała od najmłodszych lat. Jest to „próba spisania fragmentów dziejów naszej rodziny i związanych z nią ludzi”. Do maszynopisu załączona jest obszerna bibliografia – historyczna, heraldyczna etc. – mimo to autorka podkreśla, że praca „nie usiłuje być traktatem historycznym i nie wnosi /niestety/ niczego nowego do badań w tej dziedzinie”.

Zbiór zawiera sto trzy listy Cecylii Działyńskiej do wuja Władysława Stanisława Zamoyskiego, generała, działacza emigracyjnego z kręgu Hotelu Lambert. Mają one w większości charakter osobisty, związany ze sprawami rodzinnymi, stanem zdrowia autorki (postępami choroby i walką z objawami), wewnętrznymi przeżyciami natury religijnej.

Sztuka obyczajowa opowiadająca o wymowniku (rolnik, który przeszedł na emeryturę, przekazawszy gospodarstwo w zamian za dożywotnie utrzymanie). Na trzeciej stronie sztuki autorka zamieściła wykaz osób.

Dwa obrazki sceniczne, przygotowane dla zespołu folklorystycznego przez Zuzannę Gembołyś w ramach Tygodnia Kultury Beskidzkiej, opatrzone zapisami nutowymi sporządzonymi przez Jana Tacinę. Odpisy z rękopisów autorki zawierają dwa obrazki sceniczne: „Szkubaczka” i „Lenobranie”.