Rękopis sporządzony przez Paulę z Chłapowskich Jackowską koncentruje się na dwóch zasadniczych wspomnieniach z życia autorki. Pierwszym z nich są wydarzenia związane z klasztorem sióstr Urszulanek (Sacré-Cœur) w Pradze. Wspomnienia są poprzedzone tytułowym Zbiorem myśli pobożnych, a więc cytatami związanymi z praktykowaną przez autorkę wiarą katolicką, zebranymi przede wszystkim w oparciu o jej pobyt w klasztorze, uczestnictwo w rekolekcjach, odbywane sakramenty spowiedzi, ale również fragmenty listów prababci Pauliny z Łubieńskich Morawskiej (1790–1883).

Czwarty tom Dziennika autorka zaczyna pisać kilka tygodni po zakończeniu poprzedniego zeszytu. Obejmuje on okres od 26 listopada 1892 do 5 sierpnia 1894 r. Dziewczęta są same po śmierci matki i muszą odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Pomaga im wiele zaprzyjaźnionych rodzin, starając się zająć im czas i nie pozwolić, by samotnie spędzały dnie. Z notatek Zofii przebija wdzięczność do tak licznych oznak przyjaźni. Po śmierci matki dziewczęta zmieniają mieszkanie i przenoszą się do domu przy ul. Podwale, gdzie – jak pisze Zofia – mogą wieść „zdrowe, dewockie życie”.

Trzeci tom Dziennika... obejmuje okres od 29 października 1889 do 4 listopada 1892 r. Składa się z dwóch zeszytów. Pierwszy z nich kończy się we wrześniu 1890 r. Nie ma tu żadnych wzmianek na temat okresu od momentu powrotu autorki i jej sióstr z Rzymu. Zofia jest już starsza i z pomocą sióstr opiekuje się chorą matką. Jej pobożność wzrasta w ciągu opisywanych w dzienniku lat. Rodzina przyjaźni się z wieloma księżmi i zakonnikami.

Zeszyt obejmuje okres od 4 listopada 1881 do 15 kwietnia 1882 r., czyli czas, który Zofia i jej siostry spędziły najpierw w podróży, a następnie w samym Rzymie. Podróż dziewcząt i matki rozpoczęła się w listopadzie i wiodła przez Wiedeń, Triest, Bolonię, Anconę i Loreto. W każdym z tych miejsc w miarę możliwości Zofia prowadziła notatki, jednak daty w dzienniku wskazują, że nadmiar wrażeń nie sprzyjał systematycznemu pisaniu. Od momentu zamieszkania w Rzymie starała się jednak robić to częściej.

Pierwszy tom dziennika obejmuje okres od 14 lipca 1880 do 3 listopada 1881 r. Autorka rozpoczęła diariuszowanie jako dwunastoletnia dziewczynka, idąc za przykładem starszych sióstr. W regularnych notatkach opisuje codzienne życie, ale jest też dla niej ważne, by poruszane tematy były poważniejsze. Z notatki wprowadzającej, datowanej na rok 1890, czytelnik dowiaduje się, że dziennik został na nowo przepisany z luźnych kartek i zeszytów.

Koleje przejść moich... to wspomnienia nieznanej z imienia i nazwiska autorki (z treści wynika, że nazywano ją Olesią) spisane w formie trzech listów do przyjaciółki, Józefy Dybowskiej, mieszkającej w majątku Rudzica Mińska. Listy nie posiadają dat, przypuszczalnie zostały wysłane. Brak wzmianek na temat wcześniejszego życia autorki, przytoczone wydarzenia rozegrały się w latach 1879–1882. Zachowane do dziś kartki to kopie wykonane przez księdza Klemensa Tracewskiego, u którego autorka mieszkała.

Zasadniczy temat wspomnień Justyny z Brześciańskich Skibickiej stanowi podróż. Autorka rozpoczyna ją w Krakowie i odbywa dalej przez miasta leżące na terenie dzisiejszych Niemiec (Berlin, Poczdam, Drezno, Lipsk, Frankfurt nad Menem, Moguncja, Kolonia, Koblencja, Trewir) i Francji (Metz, Thionville, Paryż, Wersal, Sèvres, Saint-Cloud, Grenoble, Fontainebleau, Montmorency, Lyon, Awinion, Aix-en-Provence, Dijon, Chalon-sur-Saône, Cannes, Nicea, Nancy), opisywane lub wzmiankowane na niespełna sześciu stronach.

Dziennik pisany od 05.08. do 08.10.1914 roku w Wolicy na Wołyniu i w Kijowie. Nie posiada numeru nadanego przez autorkę. 
Ten tom dziennika Adeli Kieniewicz zdominowany jest przez wydarzenia historyczne, czyli I wojnę światową.

Tom 83. według autorskiej numeracji, pisany w Dreźnie, Barcelonie, Paryżu, Warszawie, Dereszewiczach, Bryniowie, od 03/16.03. do 14/27.05.1914 (autorka podaje tu daty w obu stylach).

Dziennik pisany w Bryniowie, Dereszewiczach, Warszawie, Karlsbadzie, Połądze i na Żmudzi między 18.04 a 13.07.1910, opatrzony przez autorkę numerem 68.

Pierwsze partie dziennika, pisane w okresie Wielkanocy, to głównie rozważania pobożne i wanitatywne. Uderza jednak w nich pewna niekonsekwencja: samookreślenia autorki jako osoby niemal całkowicie oderwanej od ziemskich przywiązań i życia światowego przerywane są krótkimi wzmiankami o wybuchach gniewu na męża czy służącą, zazdrości na tle cudzych powodzeń towarzyskich itp.