Ewa Szumańska opisuje zorganizowaną przez księży pallotynów pielgrzymkę/wycieczkę, którą odbyła wspólnie z przyjaciółmi. Uczestnicy pielgrzymki przyjeżdżają na początku do Aten. Następnie odwiedzają m.in. katedrę Dionizego Areopagity, ateńską agorę, cerkiew Hagia Triada, Stoa Attalosa, ruiny Odeonu, muzeum archeologiczne (tu szczególną uwagę Szumańskiej zwróciły rzeźby z okresu archaicznego i klasycznego, groby mykeńskie oraz grupa hellenistyczna Afrodyty). Grupa dociera również do Koryntu, gdzie ogląda groby megalityczne, muzeum, synagogę i odbywa mszę obok miejsca sądzenia św. Pawła.

Rękopis zawiera dwie relacje z wycieczek do Rzymu – z 1997 i 1998 r., odbywanych z bliską osobą lub osobami, oraz luźne notatki. W pierwszej relacji autorka wymienia odwiedzane miejsca w Rzymie, m.in. pomnik i most Garibaldiego, Zatybrze, kościoły (m.in. bazylikę św. Piotra, bazylikę Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, kościół św. Piotra in Montorio, kaplicę Męczeństwa św. Piotra, kościół św. Sabiny, kościół Il Gesu, bazylikę św. Pawła za murami, kościół Kościół Domine Quo Vadis w Palmis k.

Autorka opisuje swoją ponad dwumiesięczną podróż przez północno-wschodnią Polskę. Podróżuje z kilkoma bliskimi osobami (przyjaciele lub rodzina), których imiona pojawiają się sporadycznie na kartach dziennika (najczęściej jest to Grześ, po drodze dołączają Ela i Kuba).

Pierwsza strona wydaje się spisem treści przedstawionych w zeszycie. Większość kwestii nie została w dokumencie poruszona, ale lista ta świadczy o zainteresowaniach metodycznych Wandy Siwińskiej i jej praktyce nauczycielskiej. Lista zagadnień prezentuje się następująco: 1. Fonetyka w szkole powszechnej. 2. Jak poprawiać zadania. 3. Metoda humanistyczna i przyrodnicza [brak treści]. 4. Kłopoty z rodzicami. 5. Jak sobie radzi nauczyciel [brak treści]. 6. Konferencje rejonowe [brak treści]. 7. Lekcje wzorowe. 8. Bić czy nie bić [brak treści]. 9. Zeszyty [brak treści]. 10.

Zbiór publicystyki Marceliny Kulikowskiej, feministki, poetki i autorki artykułów prasowych, nauczycielki. Pierwszy tekst, Do Polaków w Galicji, z datą 16 lutego 1905 r., opisuje sytuację zaboru rosyjskiego. Jest skierowany do obywateli Galicji, którzy nie zdają sobie sprawy z codzienności mieszkańców Warszawy. Kulikowska wzywa do protestowania przeciwko służalczej postawie wobec Rosjan, Galicjanie mają protestować, żeby pokazać solidarność z Polakami z zaboru rosyjskiego. Publicystka pisze również o sprawie robotniczej, którą pragnie połączyć ze sprawą narodową.

Szósta część dziennika obejmuje stosunkowo krótki okres czasu – od września 1905 do stycznia 1906 r. Po raz pierwszy Marcelina Kulikowska pisze tutaj wprost o samobójstwie, określając ów czyn jako „wykonanie najkonsekwentniejszej myśli”. Swoją decyzję uzasadnia tak: „[...] życie mniej więcej ludzkie poznałam i doszłam do przeświadczenia, że takiej jak ja idealistyczne i logiczne natury jedną drogę przed sobą otworzyć winny: walki nieskończonej, naturalnie nigdy niewygranej – ale czynnej walki. Mnie do tej walki brakuje sił fizycznych” (k.

Drugi zachowany tom dziennika Marceliny Kulikowskiej obejmuje lata 1897–1899. Notatki mają eklektyczny gatunkowo charakter. Są w nich brudnopisy planowanych utworów lub artykułów publicystycznych, datowane zapiski. Odnotowywane przy wpisach dziennych miejsca świadczą o licznych podróżach, które odbywała Kulikowska, związanych głównie z licznymi odczytami i wykładami, które wygłaszała. Dziennik otwiera notatka dotycząca równego podziału kapitału oraz zrównania kobiet i mężczyzn na polu potrzeb duchowych, zmysłowych czy ekonomicznych.

Tom I Kartek z raptularza zawiera notatki autobiograficzne z lat 1910–1913 z dopiskami autorki z 1915 r. Tekst został przepisany z wcześniejszych relacji, skondensowany i opatrzony perspektywą autorki z kolejnych lat jej życia („Notuję to wszystko dla dowodu, jak daleko można prowadzić analizę własnych zjawisk, nawet zgoła patologicznych”, s. 122–123). Ta perspektywa uruchomiła autocenzurę w trakcie przepisywania wcześniejszych notatek, stąd pewne części, zwłaszcza imiona i nazwiska oraz opinie o osobach, zostały przekreślone i są nieczytelne.

Ostatni zeszyt dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 25 marca do 15 sierpnia 1934 r. Autorka przebywała wówczas w Warszawie i Łomiankach. Dość często wraca pamięcią do wspomnień, ale stale notuje informacje dotyczące rodziny i sytuacji polityczno-gospodarczej Europy. 

Szesnasty zeszyt dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 1 października 1923 r. do 18 lutego 1924 r. Pierwszy wpis z 1 października traktuje o życiu rodzinnym. Dom Baudouinów opustoszał. Córka Maria właśnie pojechała do Piaseczna w odwiedziny do siostry, Eweliny Łempickiej-Małachowskiej. Autorka została sama z mężem. Maria wkrótce również wychodzi za mąż, za Sławomira Kieresanta-Wiśniewskiego. Romualda zajmowała się wyprawką małżeńską dla córki. Kolejny wpis pochodzi dopiero z 31 grudnia.