We wstępnej części Maria Krasińska tłumaczy, że nie pisała bardzo długo, gdyż ciągłe podróże ją zmęczyły. Poza tym ciągłe troski i kłopoty, którymi nie chce obciążać adresatki listu, powodują, że ciężko opisać wszystko w krótkim liście. Poza kilkoma słowami o tym, że tu w Paryżu była z mamą w teatrze, Krasińska kończy list, tradycyjnie przekazując informacje o najbliższych członkach rodziny.

Maria Krasińska pisze o przygotowaniach do wyjazdu z Warszawy na ogromne spotkanie rodziny, ale będzie też tam mnóstwo osób z Warszawy. Pisze o planowanych zabawach, polowaniach. Tymczasem Wanda Borowska, guwernantka u Krasińskich, na te trzy tygodnie zostaje w Warszawie. Autorka wspomina, że wyruszą też do Brześcia koleją w asyście służej i służącego: „Przy tym cieszę się bardzo, że zapoznam się nareszcie z moim własnym krajem, który dotychczas dla mnie jest prawie obcym” (k. 2r). Na koniec podaje plany podróży pozostałych członków rodziny.

Maria Krasińska pisze znów, że bardzo martwi się, iż dawno nie otrzymała od Eufrozyny żadnej wiadomości. Czuje się źle, bo uważa, że na to nie zasłużyła, gdyż wiele myśli o adresatce. Wspomina, iż zima ma się ku końcowi i na szczęście idzie wiosna, a z nią nadzieja powrotu do kraju. Planowana jest podróż najpóźniej na początku maja. Muszą podjąć decyzję, czy pojadą przez Włochy, czy przez Szwajcarię. Wspomina, iż jej brat Władzio nieco podupadł na zdrowiu, a Rózia musiała odstawić synka od karmienia piersią, gdyż do mu szkodziło .

List rozpoczyna się od wspomnienia miesięcznych wakacji spędzonych przez awangardystów we Włoszech: „I masa zużyliśmy «silnej woli», żeby spokojnie odpocząć. Myślę, że nam to dobrze zrobiło. – Pracujemy teraz dość dużo”. W ciekawy sposób ten zapis wyraża podobną myśl, jak inny z listów, który Stefan przesłał Irenie, pisząc po powrocie z Warszawy w 1966 r.: „Kochana Irenko, dziękuję. I przepraszam, że nie umiem odpoczywać, – że nie umiałem oderwać się od setki drobnych spraw, które wziąłem, wylatując z Londynu – i musiałem do nich wrócić” (Muzeum Sztuki w Łodzi, syg. DS/1013).

Na początku podróży statek, którym podróżowała Ewa Szumańska, zatrzymał się w Antwerpii, a następnie w Brukseli i Lizbonie – autorka zwiedziła więc te miasta. Kolejny przystanek to Freetown w Sierra Leone. Autorka opisuje małe uliczki, kolorowe stragany i zebranie parlamentu, odbywające się na otwartej przestrzeni budowli przypominającej fort. Porównuje obecne wrażenia do tych sprzed jedenastu lat z wyprawy do Lagos.

Jest to zeszyt, który można określić jako pomocniczy w stosunku do właściwej relacji z podróży (akc. 18/09/1). Zawiera luźne notatki autorki, głównie na temat historii i kultury Indii. Są to informacje m.in. dotyczące znaczenia końcówek nazw miejscowości, definicje pojęć, takich jak Parsowie, święte krowy, Mohendżo Daro. Zawiera dane na temat historii Indii, religii kultywowanych w Indiach: hinduizmu, buddyzmu i dżinizmu. Znajdują się tu notatki na temat świętych ksiąg hinduizmu oraz podstawowych pojęć, takich jak maja czy karman.

Szumańska opisuje swoją podróż przez Afrykę do Azji Południowej, odbytą na statku towarowym „Bierut”. Dzięki członkostwu w klubach marynistycznych autorka mogła podróżować statkami handlowymi, zwracała tylko koszty utrzymania. Podczas postoju statku w porcie i przeładunku towarów miała czas na zwiedzanie danego miejsca. Dziennik zawiera obszerną, wielowątkową relację, prowadzoną w sposób bardziej dopracowany i uporządkowany niż dużo późniejsze zapiski. Można stwierdzić, że notatki z tej wyprawy posłużyły później autorce do napisania powieści Czekanie na pilota (1966).

Dziennik stanowi relację ze zorganizowanej (parafialnej?) wycieczki/pielgrzymki do Turcji. Pierwszym przystankiem jest Istambuł. Tam grupa zwiedza meczet Sulejmana I, meczet sułtana Ahmeda, kościół Zbawiciela. Ewa Szumańska krótko opisuje architekturę oglądanych budowli. Odwiedza też Muzeum Adama Mickiewicza, w którym bardzo duże zainteresowanie wzbudzają w niej rękopisy poety.

Autorka opisuje wycieczkę na Kretę, którą odbyła prawdopodobnie z przyjacielem (w zapiskach pojawia się imię Grześ). Są to, podobnie jak w innych zapiskach z podróży Szumańskiej, przede wszystkim wzmianki o odwiedzanych miejscach i zabytkach. Diarystka zwiedza miejscowości: Rethymno (kościół św. Franciszka), Iraklion, Gortyna (bazylika św. Tytusa), Festos (starożytny pałac, teatr, magazyny), Matala (skała z wydrążonymi jaskiniami).

Ewa Szumańska opisuje zorganizowaną przez księży pallotynów pielgrzymkę/wycieczkę, którą odbyła wspólnie z przyjaciółmi. Uczestnicy pielgrzymki przyjeżdżają na początku do Aten. Następnie odwiedzają m.in. katedrę Dionizego Areopagity, ateńską agorę, cerkiew Hagia Triada, Stoa Attalosa, ruiny Odeonu, muzeum archeologiczne (tu szczególną uwagę Szumańskiej zwróciły rzeźby z okresu archaicznego i klasycznego, groby mykeńskie oraz grupa hellenistyczna Afrodyty). Grupa dociera również do Koryntu, gdzie ogląda groby megalityczne, muzeum, synagogę i odbywa mszę obok miejsca sądzenia św. Pawła.