Życiorys Henryka Altmana

Dokument jest życiorysem Henryka Altmana opracowanym przez Wiesławę Altman. Henryk Altman urodził się w 1897 r. w Warszawie. Działalność rewolucyjną rozpoczął w gimnazjum, zakładając z kilkoma kolegami organizację młodzieży szkolnej „Młot”. W styczniu 1913 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica. Od 1915 współpracował z „Głosem Robotniczym” i organizował związki zawodowe (m.in. Związek Malarzy, Związek Krawców). W 1917 za udział w strajku robotników Gazowni Warszawskiej został aresztowany przez policję niemiecką i skazany na trzy lata więzienia. Karę odsiadywał w warszawskiej cytadeli i na Mokotowie, a następnie w Modlinie. W grudniu 1918 r. brał udział w zjeździe połączeniowym Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy i PPS-Lewicy oraz w I Zjeździe Komunistycznej Partii Polski, był członkiem KPP do jej rozwiązania. Studia ukończył w 1923 r. W tym samym roku aresztowany za działalność w KPP i po pięciu miesiącach śledztwa wypuszczony z braku dowodów. W latach 1923-1928 był członkiem Zarządu Kasy Chorych Warszawy. W 1925 objął stanowisko sekretarza generalnego Związku Zawodowego Nauczycieli Średnich Szkół Żydowskich w Polsce i piastował to stanowisko do 1939 r. Na Kongresie Związków Zawodowych w 1936 r. został wybrany do Komisji Centralnej ZZ, gdzie wraz z dwoma towarzyszami tworzyli do 1939 r. grupę komunistyczną. Przez szereg lat należał do kierownictwa Opozycji w ZNP. Po wybuchu wojny w 1939 r. znalazł się na Wołyniu, gdzie pracował jako naczelnik w Obwodowym Wydziale Oświaty Ludowej w Łucku. W czerwcu 1941 r. został ewakuowany przez władze radzieckie do Stalingradu. Był inspektorem szkolnym, a następnie nauczycielem literatury w szkole średniej w Krasnowiszersku. W 1943 został wezwany przez Związek Patriotów Polskich do Moskwy, gdzie został naczelnikiem wydziału do Spraw Dzieci Polskich w ZSRR. W 1944 r. przyjęty w Moskwie do Polskiej Partii Robotniczej. W lipcu 1944 znalazł się w Chełmie, a potem w Lublinie, gdzie zajął się  organizowaniem Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia w Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego. W latach 1945-1952 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Pracy w Ministerstwie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Od 1965 (do przejścia na emeryturę) jest naczelnym dyrektorem Archiwów Państwowych. Od 1945 r. był delegatem rządu w Radzie Administracyjnej Międzynarodowego Biura Pracy. Zasiadał także jako przedstawiciel Polski w Radzie Gospodarczo-Społecznej ONZ. W zakończeniu życiorysu wymieniono inne zajęcia Henryka Altmana poza obowiązkami służbowymi. Altman zmarł 26 lipca 1974 r.