Wspomnienia nauczycielki Julii Tyszko-Paradistalowej
Wspomnienia nauczycielki Julii Tyszko-Paradistalowej zostały podzielone na dwie części; pierwsza obejmuje lata 1939–1940 (20 s.), a druga lata 1940–1952 (78 s.). Autorka ukończyła studia na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie i rozpoczęła pracę jako nauczycielka języka polskiego w szkole w Święcianach. Opisuje wielonarodową społeczność Wileńszczyzny, środowisko nauczycielskie, swoją pracę z uczniami i wkroczenie wojsk radzieckich do Święcian (1939). Wilno i okolice zostały przyłączone do ZSRR. Po zwolnieniu z pracy Tyszko wyjechała do rodziny do Łyntup, położonych niedaleko Święcian. Wspomina o swojej chorobie i pobycie w szpitalu w Wilnie (kreśli sylwetkę ordynatora Donata Massalskiego). Podejmuje pracę w biurze gorzelni w majątku Biszewskiego na terenie Łyntup. W pamiętniku pojawiają się również wydarzenia związane z wojną rosyjsko-niemiecką, okupacją, gettem i Zagładą. W 1944 r. wychodzi za mąż za Janusza Paradistala i kilka miesięcy później zostaje aresztowana, oskarżona o działalność antyradziecką i skazana na siedem lat. Po zwolnieniu z łagru w 1951 r. stara się o zezwolenie na wyjazd do Polski. Wraca do kraju w 1952 r.