Relacja Erny Klinger

Erna Klinger opisuje pogrom ludności żydowskiej w Borysławiu, po zajęciu miasta przez Niemców. Wraz z mężem i córką wyjechała do Drohobycza, gdzie zaczęła pracować jako krawcowa i rękawiczarka. Autorka wspomina o tym, że „dobry wygląd” i praca pomogły jej uniknąć najgorszego losu. Miała „glejt jako pracownica gestapo” i mogła swobodnie poruszać się po mieście. W Drohobyczu wzywano i gromadzono Żydów, a następnie wywożono ich do obozów pracy (m.in. w Stryju) i obozów zagłady (w Bełżcu). Mąż Klinger pracował w Städtische Werkstätte jako projektant zabawek, które miały odpowiadać „mentalności dziecka niemieckiego”. Autorka postarała się, aby jej mąż był stałym pracownikiem zakładu. W czasie jednej z akcji Klinger została zatrzymana i i wywieziona do Stryja, jednak udało się jej uciec z pociągu. Ukrywała się na wsi w okolicach Lwowa, później przedostała się do Drohobycza i tam ją aresztowano. Po przekupieniu Niemców została uwolniona. Klinger przypomina o trwającej tydzień akcji likwidacyjnej we wrześniu 1942 r., podczas której zginęła większość Żydów. Ukryła się u znajomej Polki. Następnie wyjechała do Lwowa, gdzie ją aresztowano, ale nie przyznała się do pochodzenia żydowskiego i została zwolniona. Błąkała się po mieście, aż obca kobieta zaproponowała jej schronienie. Pracowała dla Niemców, do Lwowa przyjechał jej mąż, lecz ponownie trafiła do więzienia, a po zwolnieniu ukrywała się u znajomego niemieckiego kolejarza, a także w mieszkaniu znajomej Polki wraz z inną Żydówką.