[Moja Jadziuniu droga, serdecznie dziękuję...]

Anna Potocka tłumaczy, dlaczego nie odpisała siostrze, Jadwidze Zamoyskiej, na list – odebrała go, kiedy wyjeżdżała z domu. Relacjonuje, że święta (prawdopodobnie wielkanocne) spędziła z synami w Tarnopolu, następnie pojechała do Poznania, a list swój pisze z Rokosowa, skąd nazajutrz wyjeżdża do domu. Donosi, że Cesia (siostra nadawczyni i adresatki, Cecylia Działyńska) jest „bardzo biedna” (Cecylia cierpiała z powodu niepełnosprawności; być może do tego nawiązuje autorka listu) i chciałaby mieć blisko siebie Jadwigę (adresatkę listu) lub Izię (prawdopodobnie chodzi o siostrę nadawczyni i adresatki listu, Izabelę), która ma przyjechać tam na parę tygodni. Potocka wyraża nadzieję, że w przyszłości również Zamoyska odwiedzi Cesię. Twierdzi, że pobyt w Rokosowie był tak miły, że gdyby została trochę dłużej, trudno by jej było stamtąd wyjechać. Relacjonuje, że zawsze, kiedy przyjeżdża, załatwia dla Cesi wiele sprawunków. Uważa, że jest dla niej tylko „tą Martą skrobiącą marchew”, Jadwiga i Izia natomiast potrzebne są jej do „wyższych celów”. Potocka informuje siostrę o stanie zdrowia Izi, pisząc, że czuje się ona dobrze. Zalecono jej picie wód z Kissingen, a autorka poleca jej kąpiele w uzdrowisku w Rymanowie, na co Izia jest bardzo chętna, więc Potocka będzie konsultować tę sprawę z lekarzami we Wrocławiu. O matce, Celestynie Gryzeldzie Działyńskiej, pisze, że czuje się ona dobrze i ma lepszą niż wcześniej pamięć, ponieważ śpi więcej i prowadzi spokojne życie. Dokucza jej jedynie swędzenie ciała. Potocka pyta, czy jej siostra mogłaby zapytać kogoś w Paryżu o tę dolegliwość. Wysuwa przypuszczenie, że swędzenie może mieć pochodzenie „żółciowe”. Wspomina, że sama doświadczała go zawsze w ostatnich tygodniach ciąży. Następnie dziękuje Zamoyskiej za propozycję przysłania do Paryża synów autorki. Potwierdza, że wydaje jej się to nęcące, jednak nie może przerywać ich nauki w trakcie roku szkolnego. Dodaje, że gdyby uczyli się w domu, można by nadrobić czas spędzony za granicą, jednak ponieważ synowie chodzą do gimnazjum, przez taki wyjazd mogliby nie uzyskać promocji do następnej klasy. Przyznaje, że czeka na przyjazd siostry, bo chciałaby zobaczyć jej młodsze dzieci, których nie znają jeszcze ani ich babcie, ani ciocie. Potocka informuje Zamoyską o pożyczce, której udzielił jej Konstanty Branicki dzięki prośbom Róży Krasińskiej i Zofii Zamoyskiej oraz ich matki, a siostry Konstantego, Katarzyny Potockiej. Pożyczka przyniosła im dużą ulgę i sprawiła, że mąż autorki, Stanisław Potocki, może spokojnie dochodzić do zdrowia, co było głównym celem tej pożyczki. Autorka prosi siostrę o zakupienie i przywiezienie jej kilku figurek z terakoty, które, jak jej ktoś powiedział, wyglądają jak naszkicowane. Pisze, że ma już całą kolekcję figurek, głównie świętych, robionych przez nią i przez „koryfeuszów szkółki” (Potocka prowadziła w Rymanowie szkółkę rzeźbiarską dla chłopskich dzieci). Tego lata zamierza postawić piec do wypalania figurek i na małą skalę zacząć produkcję figurek. Liczy na to, że kiedyś dorówna zagranicznym warsztatom i w ten sposób da zatrudnienie wielu artystom, którzy w tej chwili przymierają głodem. Potocka uspokaja siostrę, że rozpoczęcie produkcji nie będzie jej kosztowało nawet dwustu franków. Twierdzi, że człowiek, który postawi im ten piec, jest wybornym fachowcem. Ona natomiast zamierza ozdobić kafle swoimi malunkami. Prosi, żeby Zamoyska dowiedziała się, czy jest jakaś metoda na malowanie identycznego wzoru na wielu kaflach, ponieważ nie da się tego zrobić odręcznie.