Kim jesteśmy

Autorka opisuje głównie początki PRL, ale przedstawia równieź sytuację w partii w latach późniejszych.

Tekst zaczyna się od opisu przyrzeczenia harcerskiego, jakie miała na obozie w Rynkowie w 1946 r. Sam tekst przyrzeczenia mówił o służbie Bogu i Polsce, nie Polsce Ludowej. Jak się wtedy okazało, organizacja, do której należała, nawiązywała do tradycji harcerstwa przedwojennego i przygotowywała młodzież do  odzyskania prawdziwej wolności. To był dla niej wstrząs. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy z różnorodności postaw wobec aktualnych wydarzeń w kraju. Wtedy autorka  uświadomiła sobie, że chce znaleźć swoją własną drogę. Zaczęła rozglądać się za organizacją, która odpowiadała jej przekonaniom i woli działania. Swoje miejsce znalazła we włocławskim OM TUR, przybudówce PPS.  Oficjalnym członkiem tej organizacji została w 1947 r., ale działanie na jej rzecz rozpoczęła już wcześniej. Wkrótce rozpoczął się proces jednoczenia organizacji młodzieżowych pod szyldem ZWM, poprzedzający zjednoczenie ruchu robotniczego. Radzka uczestniczyła w agitacji wśród młodzieży szkół średnich. W nagrodę przyjęto ich w maju 1948 r. do PPS (jej ojciec zaś należał do PPR – w domu polityka była częstym tematem). Autorka opisuje zarówno zjednoczenie ruchów młodzieżowych, jak i robotniczych.

W tekście pojawia się dużo refleksji na temat postaw towarzyszy partyjnych, krytyka zjawisk negatywnych w szeregach. Autorka podsumowuje blisko 40-lat istnienia PZPR. Wspomina kluczowe daty, jak lata 1956, 1968, 1970, 1975, 1980, próbując zarysować wpływ owych wydarzeń na losy partii. Stara się przedstawić receptę na poprawę sytuacji wewnątrz partii,  wskazując słabe punkty, jak:

- brak dostatecznego wychowywania ideologicznego młodzieży;

- sposób przeprowadzania wyborów do ciał partyjnych, polegający na desygnowaniu kandydatów przez instancje nadrzędne;

- odpowiednie przygotowanie sekretarzy partyjnych (szczebli od KM wzwyż), którzy powinni sprawować swe funkcje zawodowo;

- brak w statucie partii moralnego przewodnika, wyznaczającego standardy postępowania jej członków;

- brak odpowiedniej oferty dla emerytów-byłych członków partii, dla których powinny być stworzone kluby, gdzie mogliby się spotykać i służyć swą radą i doświadczeniem  młodszym następcom.