Warszawskie Chrześcijańskie Towarzystwo Ochrony Kobiet

Początki organizacji to 1901 r. Została zalegalizowana w 1902 r.; jej statut zatwierdziły wówczas władze państwowe. Celem towarzystwa było zapobieganie prostytucji i organizowanie wsparcia oraz odpowiednich warunków dla kobiet, które chciałyby z prostytucji zrezygnować, a także promowanie postaw moralnych; ponadto oferowanie pomocy w znalezieniu pracy, obrona przed handlem ludźmi, otwarcie i prowadzenie zakładów i schronisk pobytu czasowego, także sal rozrywki. Jedną ze stosowanych przez Towarzystwo metod zapobiegania prostytucji kobiet nieposiadających środków do życia było wypatrywanie na dworcach takich, które wyglądały na samotne i bez pieniędzy, aby oferować im pomoc. Członkinie zajmowały się także propagowaniem w prasie (np. w „Dobrej Gospodyni”) kwestii związanych z prostytucją i wynikającymi z niej zagrożeniami, zachęcając czytelniczki, aby wsparły tę inicjatywę. W pracach Towarzystwa aktywnością wyróżniały się: Zofia Ośniałowska, która była jego wiceprzewodniczącą przez dwadzieścia pięć lat, i Stanisława Kołaczkowska. W wielu jego poczynaniach brała udział także Teodora Męczkowska.