List i dwie kartki do Żanny Kormanowej.

Niedatowany bilecik, w którym autorka żegna się przed wyjazdem. Pytała, czy Kormanowa planowała przyjechać do Wisły. Życzyła jej owocnej pracy i dobrego samopoczucia. Na koniec prosiła o pożyczkę w wysokości piętnastu tysięcy złotych, po które miał zgłosić się jej mąż Marian. Miała nadzieję, że uda jej się szybko oddać pożyczone pieniądze, ponieważ spodziewała się wypłaty z wydawnictwa „Książka”

Zbiór sześciu listów dotyczących spraw prywatnych.

7 stycznia 1948 r., list z Casablanki, autorka dziękuje za zainteresowanie się jej losem i za okazaną pomoc. Musiała wyprowadzić się z mieszkania, ale nie mogła znaleźć innego, nie stać jej było także na kupno własnego. Żal było jej opuszczać córkę, ale była zmuszona przenieść się do Paryża. Po urządzeniu się w Paryżu, planowała starać się o wizę do Warszawy, chciała spotkać się z Kormanową i podziękować jej za wsparcie.

Helena Rzadkowska opisała wejście Strzelców do Szreniawy w dniu 6 sierpnia 1914 r. Zobaczenie Wojska Polskiego było dla niej ogromnym wzruszeniem, napisała, że dzień ten będzie miała w pamięci do końca życia. Dla kobiet stało się to impulsem do aktywnego wsparcia czynu orężnego, w wyniku czego powstało Proszowsko-Szreniawskie Koło Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego. Autorka pisała o wieściach, jakie do niej docierały: mobilizacja, wkroczenie Prusaków do Częstochowy, oczekiwanie wypowiedzenia wojny przez Austrię, a przede wszystkim spodziewane wejście Strzelców do Królestwa.

W pierwszej części relacji Helena Lewińska opisuje przemarsz kilku tysięcy Żydów wysiedlonych najprawdopodobniej z Wawra i Anina. W czasie podróży pociągiem ze Świdra do Warszawy widziała w okolicach Falenicy ciała zastrzelonych. W drugiej części przywołuje opowieść koleżanki, która z okien mieszkania na Muranowie zobaczyła kilka samobójstw popełnionych w czasie likwidacji getta, m.in. matkę z dwójką dzieci, która wyskoczyła z czwartego piętra „prosto w ogień”.

Janina Kalita opisuje zajęcie Lwowa przez wojska niemieckie. Jej mężem był Polak, przyjęła chrzest i otrzymała tzw. aryjskie papiery. W lipcu 1943 r. wraz z mężem wyjechała do Krakowa. Była tam szantażowana, często zmieniała miejsca pobytu. Potem przeniosła się do Warszawy. Po upadku powstania warszawskiego znalazła się w obozie w Pruszkowie. Doczekała wyzwolenia w Krakowie. 

Wspomnienia spisane starannie, szczegółowo, z myślą o ewentualnej pośmiertnej publikacji. Zapiski obejmują okres od dzieciństwa i młodości autorki (urodzonej w 1884 r.) do powrotu do Warszawy w 1947 r. Ich osnową są wydarzenia z prywatnego życia autorki, mimo to dodaje ona do opisów dotyczących konkretnych wydarzeń z przeszłości uwagi czynione na bieżąco, po latach.

Pierwszy zeszyt „Kontrola wewnętrzna” od 17 stycznia 1949 r. do 20 października 1950 r.. Zapiski bardzo osobiste, dotyczą głównie życia religijnego i doskonalenia charakteru w odniesieniu do wskazówek zawartych w Piśmie Świętym i książkach, które czyta (np. „Dobroć” Fabra). Reiterowa przeżywa niemożność skupienia podczas modlitwy, zauważa, że podczas wieczornego rachunku sumienia wspomina przede wszystkim o dobrych rzeczach, które uczyniła, a nie o złych.

1 września 1939 r. autorka opuszcza Łomżę, następnie dociera do Warszawy, gdzie mieszkał jej brat, który wkrótce ginie tragicznie i został pochowany na Placu Teatralnym, pod pomnikiem Wojciecha Bogusławskiego. Naukę w szkole profesora Jana Zaorskiego rozpoczyna w 1941 r. za namową koleżanki Haliny Uścińskiej (po mężu: Miroszowej). Uczęszcza na wykłady profesora Franciszka Czubalskiego (fizjologia), profesora Lotha (anatomia), który pokazywał studentom zakonserwowaną błonę dziewiczą. Po zdaniu egzaminów otrzymuje skierowanie do Instytutu Gruźlicy na ul.

Początek wspomnień autorka poświęca sylwetce ojca, który w latach 1909-1914 był członkiem Rady Państwa w Petersburgu z ramienia Koła Polskiego w delegacji finansowej, organizatora Gubernialnego Towarzystwa Rolniczego w Kielcach, a po 1918 r. radcy Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Ojciec – jak wynika z relacji – był ważną osobą w życiu autorki, zwłaszcza ze względu na wpajane dzieciom wartości religijne („Upominał nas, abyśmy się dokładnie żegnali, a nie odganiali »muchy«”, k.

Dziennik osobisty rozpoczęty podczas pobytu w Dreźnie na pensji pani Grossman. Jak wynika z tekstu, jest to kolejny zeszyt diarystki z osobistymi notatkami (losy poprzedniego nieznane). Zapiski O’Rourke prowadziła od 25 marca 1874 roku do 24 stycznia 1879. W Dreźnie uczyła się gry na fortepianie u Fritza Spindlera. W mieście tym przebywała w kręgach towarzyskich: Dunin-Borkowskich, Łempickich, Ronikierów (wspomina o ciotce Ronikier), Rzewuskich, Walewskich.