Wojewódzki Szpital Zakaźny imienia Dzieci Warszawy (dawny Szpital Dziecięcy im. Bersohnów i Baumanów)

Była żydowska placówka medyczna funkcjonująca w latach 1878–1942 w Warszawie przy ul. Śliskiej 51/Siennej 60. Decyzja o budowie szpitala dziecięcego zapadła w 1873r., a cały kompleks wybudowano w latach 1876−1878. Fundatorami byli Majer i Chaja Bersohn oraz ich córka Paulina Bauman wraz z mężem Salomonem. Na trzech oddziałach: wewnętrznym, zakaźnym i chirurgicznym leczono dzieci bezpłatnie. W 1930 r. zabudowania szpitalne od Zarządu Fundacji Bersohnów i Baumanów przejęło Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. W 1940 r. szpital znalazł się w granicach getta. 11 września 1942 chorych i większość personelu wywieziono do obozu zagłady w Treblince. W 1943, w opuszczonych zabudowaniach szpitala ulokowano Klinikę Dziecięcą z ulicy Litewskiej. Podczas powstania w budynku mieścił się szpital powstańczy. W latach 1946–1950, po odbudowie, w zabudowaniach szpitalnych mieściła się siedziba i mieszkania pracowników Centralnego Komitetu Żydów Polskich. W 1953 w budynku otwarto Szpital Zakaźny nr 3, od 1962 działający pod nazwą Szpital im. Dzieci Warszawy. W 2018 r. budynki szpitala zostały przeznaczone na siedzibę Muzeum Getta Warszawskiego.