Zarębska, Hanna Kamilla

Autorka wspomnień. Była córką Eustachego Rudzińskiego, nauczyciela, działacza społecznego, posła w latach 1922–1925. Jej matka także pracowała jako nauczycielka, później w opiece społecznej. Autorka wychowywała się razem z bratem bliźniakiem w zamożnym inteligenckim domu w Warszawie, ale urodziła się i pierwsze lata życia spędziła w Małopolsce; Rudzińscy przenosili się kilkakrotnie (Sosnowiec, Radomsko). W 1936 r. skończyła gimnazjum im. Królowej Jadwigi, w 1939 – prywatną Żeńską Szkołę Architektury im. Stanisława Noskowskiego uzyskując dyplom technika, planowała studia na Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Dekoracji Wnętrz. Wojna pokrzyżowała jej plany. W okresie okupacji zajmowała się prowadzeniem domu rodzinnego. W 1940 r. rozpoczęła studia w Tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po aresztowaniu i rozstrzelaniu brata w 1943 r. autorka przerwała studia, nie chcąc doprowadzić Gestapo do tajnych kompletów. Po upadku Powstania trafiła razem z ojcem na roboty przymusowe, najpierw pracowali w cukrowni w Alleringersleben, później na budowie – w Pömmelle k. Schönebeck. Po klęsce Niemiec wzięli aktywny udział w organizowaniu polskiej gminy Raderhorst.  Rudziński obawia się powrotu do kraju, dlatego wracają dopiero w czerwcu 1946 r. W 1951 r. autorka wyszła za mąż. Początkowo przed Zarębską stanął dylemat, czy zająć się psychologią, czy architekturą. Ostatecznie pochłonęło ją odbudowywanie zniszczonego kraju. W latach 1946–1958 pracowała w Biurze Projektowo-Montażowym Przemysłu Mleczarskiego. W 1957 r. otrzymała nagrodę za projekt mleczarni, ale jej kariera nie rozwijała się, dlatego rozczarowana na kilka lat zrezygnowała z pracy. W latach 1972–1978 pracowała w Wydziale Architektury Rady Narodowej Dzielnicy Praga-Północ. W 1978 r. przeszła na emeryturę.