Łęgiewicz-Miszkiewicz, Krystyna

Pamiętnikarka. Urodziła się w Warszawie w dużej rodzinie: miała dwie siostry i sześciu braci; dwaj z nich zmarli we wczesnym dzieciństwie. W dzieciństwie i wczesnej młodości wiodła dostatnie życie, dzięki swojemu ojcu, który pracując w branży ubezpieczeniowej, potrafił zarobić na utrzymanie licznego potomstwa i obszerne mieszkanie na ul. Wilczej w Warszawie (z nostalgią wspominane przez autorkę w latach późniejszych). W domu panowała artystyczna atmosfera, ojciec recytował wiersze (m.in. Leopolda Staffa, Kazimierza Przerwy-Tetmajera], stryj Wacław był poetą; często muzykowano. W 1914 r. Krystyna Łęgiewicz-Miszkiewicz przeprowadziła się z rodziną do Moskwy – ojciec znalazł tam dobrze płatne zajęcie. Przez pewien czas razem z siostrami Zofią i Danutą chodziła na francuską pensję, z czego zrezygnowały z powodu epidemii odry; później – do szkoły Jakubowskiej. Przeżyła tam I wojnę światową i wybuch rewolucji październikowej, który przyspieszył decyzję rodziny o powrocie do kraju w 1918 r. W Warszawie pamiętnikarka kontynuowała naukę u Jakubowskiej (i najprawdopodobniej ukończyła gimnazjum – świadczą o tym jej późniejsze lektury). Pierwszą pracę znajduje w Głównym Urzędzie Statystycznym, dzięki starszej siostrze, która była tam zatrudniona. W 1930 r. zaczęła pracować w Państwowych Zakładach Zbożowych, później – w Komunalnej Kasie Oszczędności m.st Warszawy. W 1930 r. autorka mocno przeżyła śmierć ojca, dwa lata później straciła matkę. Do zamążpójścia w 1941 r. mieszkała razem z siostrami. Wracała do nich w razie nieporozumień z mężem. Była bardzo związana z rodzeństwem. Spotykała ich regularnie na niedzielnym obiedzie przygotowywanym przez Zofię – najstarszą z sióstr. Okres II wojny światowej spędziła w Warszawie, po powstaniu musiała opuścić miasto. Kilka tygodni przebywała wraz z siostrami w Grodzisku, gdzie znajdowały ekspozytury instytucji, w których pracowały przed wojną – od nich uzyskują pomoc materialną, potem razem z siostrami wyjechała do Częstochowy, później zaś do Krakowa. Po powrocie do Warszawy autorka musiała zmierzyć się z trudnościami mieszkaniowym; przez wiele lat czekała na mieszkanie na Żoliborzu.