Ledóchowski, Mieczysław

Właściwie Mieczysław Jan Halka-Ledóchowski, arcybiskup gnieźnieński i poznański, kardynał, dyplomata papieski. Urodził sie 29 października 1822 roku w Górkach koło Klimontowa w rodzinie Hrabiego Józefa Zachariasza i Rozalii z Zakrzewskich. Uczęszczał do gimnazjów w Radomiu i Warszawie, a następnie do warszawskiego Seminarium Świętokrzyskiego. Studia rozpoczął jednocześnie na Uniwersytecie Gregoriańskim i w Accademia dei Nobili Ecclesiastici w Rzymie, w 1847 uzyskał tytułu doktora obojga praw. W czasie studiów przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach rozpoczął pracę w dyplomacji watykańskiej, działając m.in. w Belgii, Portugalii i Ameryce Południowej. W 1861 roku otrzymał sakrę biskupią, a w 1864 został biskupem koadiutorem przy arcybiskupie poznańskim i gnieźnieńskim Leonie Przyłuskim, po którym objął, pomimo powszechnego sprzeciwu, oba trony biskupie. Ledóchowski reprezentował konserwatywne poglądy, a reprezentując dążenia Kościoła do zachowania wpływów i władzy, był całkowicie lojalny władzom pruskim. Sprzeciwiał się angażowaniu w działalność narodową i zwalczał liberalnych działaczy, obawiając się, że dążenia niepodległościowe i działalność polityczna księży mogą być sprzeczne z interesem Kościoła. W okresie Kulturkampfu Ledóchowski odszedł od ugodowej polityki i nie zgodził sie na zniesienie nauki w języku polskim, jednak głównie ze względu na interesy kościelne i skuteczność nauczania religii. Stanowcza walka o zachowanie niezależności i pozycji Kościoła doprowadziła Ledóchowskiego do ostrego konfliktu z władzami niemieckimi i w konsekwencji do represji i uwięzienia go w Ostrowie Wielkopolskim. Uwięzienie przez władze przysporzyło Ledóchowskiemu popularności wśród polskich diecezjan, a także wsparcia papieskiego. Po uzyskaniu nominacji kardynalskiej od papieża został zwolniony i zmuszony do opuszczenia kraju. W 1878 roku jako jedyny polski kardynał wziął udział w konklawe. W czasie negocjacji między Watykanem i Niemcami musiał się zrzec arcybiskupstw i już nigdy nie chciał przyjąć innej diecezji. W Watykanie pełnił różne funkcje, w tym prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, nadal interesował się życiem politycznym Wielkopolski wspierając nurty ugodowe i konserwatywne. Zmarł 22 lipca 1902 roku w Rzymie. W 1927 roku jego prochy zostały sprowadzone do katedry w Poznaniu, serce zostało umieszczone w Katedrze Gnieźnieńskiej.

Źródło: PSB t. XVI