Polski pianista i pedagog. Ukończył prawo na Uniwersytecie Petersburskim, ukończył także - ze złotym medalem - studia w petersburskim Konserwatorium: pianistyczne pod kierunkiem Anny Jesipowej oraz kompozycję i teorię muzyki u Anatolija Ladowa i Mikołaja Rimskiego - Korsakowa. W 1900 roku został nagrodzony dyplomem specjalnym na III Międzynarodowym Konkursie pianistycznym im. Antoniego Rubinsteina. W następnych latach koncertował w Warszawie i na tournée po Rosji, jednocześnie przyjął prowadzenie klasy fortepianu w Konserwatorium w Odessie. W 1905 r. został profesorem w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie prowadząc tam wyższy kurs fortepianowy. Przez cały czas intensywnie koncertował, w Krakowie, a także w Wiedniu, Berlinie, Monachium. Na jego bogaty repertuar składały się wszystkie utwory Chopina, dzieła polskich kompozytorów, m.in.: Melcera, Paderewskiego, Brzezińskiego, Sarneckiej, Szymanowskiego, utwory Beethovena, Liszta, Schumana, Brahmsa, Ravela i innych. W 1912 r. Lalewicz zamieszkał w Wiedniu nadal koncertując oraz ucząc gry na fortepianie w Akademie für Musik und darstellende Kunst. W 1919 r. odmówił przyjęcia obywatelstwa austriackiego i wyjechał najpierw do Lwowa, w 1921 r. do Paryża, a stamtąd do Argentyny. Zamieszkał w Buenos Aires, gdzie objął profesurę w klasie fortepianu i funkcję dyrektora w Conservatorio Nacional. W 1930 r. Jerzy Lalewicz dał ostatni koncert w Polsce, w 1948 r. odbył tournée po Stanach Zjednoczonych i dokonał nagrań studyjnych w Nowym Yorku. W trakcie swojej działalności pedagogicznej Lalewicz miał znaczący udział w kształceniu wielu uznanych pianistów, m. in.: Zofii Dawidowicz, Kazimiery Libanówny, Pawła Kowalewicza, Zygmunta Dygata, Józefa Rosenstocka, Artura Hermelina, Artura Rodzińskiego (dyrygent), Mieczysława Munza, Leona Podolskiego, Olgi Stolfowej, Friedricha Wilcknensa i wielu innych. Jerzy Lalewicz zmarł w 1951 r. w Buenos Aires, staraniem rodziny został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
