Kornacki, Jerzy

Polski prozaik, urodził się 22 lipca 1908 roku w Mińsku Mazowieckim. Ukończył gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. Zadebiutował na łamach czasopisma „Kobieta Współczesna. W latach 1932-1933 był redaktorem tygodnika „Epoka”, był współzałożycielem i członkiem zespołu prozaików „Przedmieście”. W czasie wojny zaczął pisać nigdy nie opublikowane dzienniki Kamieniołomy. W latach 1944-1945 przebywał w Lublinie i był posłem KRN. Po 1945 roku związany z Warszawą. Kornacki publikował opowiadania np. Oczy i ręce, czy zbiór Rozsada, oraz powieści, np. Kręgle i kule. Większość utworów wydał wspólnie z Heleną Boguszewską, z którą tworzyli spółkę autorską od 1934 roku. Razem napisali m.in. szkice Ludzie wśród ludzi, cykl powieściowy Polonez, powieści: Jadą wozy z cegłą, Wisła, Zielone lato 1834. W 1946 roku Jerzy Kornacki został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 11 listopada 1981 roku w Warszawie.

Źródło: L. M. Bartelski, Polscy pisarze współcześni, 1939-1991 : leksykon, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995