Katarzyna II Wielka

Ur. w 1729 r. jako córka Christiana Augusta von Anhalt-Zerbst z dynastii askańskiej i Joanny Elżbiety z dynastii holsztyńskiej. W wieku 16 lat upatrzona przez cesarzową rosyjską, Elżbietę, na żonę następcy tronu, Piotra. Przeszła na prawosławie. Po krótkim okresie współrządów z mężem, w 1762 r. stanęła na czele przewrotu pałacowego i wraz z oficerami rosyjskimi doprowadziła do detronizacji męża, który kilka dni później został na jej rozkaz zamordowany. Prowadziła politykę przychylną szlachcie, cofając wcześniej wydany przez męża zakaz wyjazdu szlachty zagranicę, pogarszając jednocześnie sytuację chłopów rosyjskich. Z powodzeniem umacniała w Rosji samodzierżawie, utrzymując jednak pozornie przyjacielskie stosunki z zachodnimi pisarzami i filozofami, budując tym samym swój pozytywny i oświecony wizerunek na arenie międzynarodowej. W polityce zagranicznej kontynuowała dzieło swoich poprzedników, nadal prowadząc ekspansję na zachód i południe, kosztem Rzeczypospolitej oraz Imperium Osmańskiego. Główna inicjatorka rozbiorów Rzeczypospolitej. Zmarła niespodziewanie w 1796 r., przygotowując wyprawę zbrojną przeciwko rewolucyjnej Francji.