Hornowska, Łucja

Rodzice Łucji byli właścicielami wsi Wolicy na Wołyniu, przezwanej Lachowiecką. Hornowska wychowywała się w zamożnym domu ziemiańskim. Odebrała edukację domową – pod okiem matki oraz francuskich nauczycielek: Lucylli Demais, Julii Garcenot (pisownia według rękopisu wspomnień). Na skutek represji po powstaniu styczniowym rodzina Dunin-Borkowskich została wywłaszczona. Ze względu na zakaz powrotu w strony rodzinne Adolf wraz z żoną i córką przeniósł się do Warszawy. Przeprowadzkę poprzedził kilkumiesięczny pobyt w Klimaszówce i w Kijowie, gdzie – jak wynika ze wspomnień Hornowskiej – w hotelu na ulicy Włodzimirskiej odwiedzali ojca jego koledzy z okresu nauki w Liceum Krzemienieckim: Adolf Roszkowski, Kasper Maszkowski, Adam Darowski, Eustachy Iwanowski. W tym to kręgu po raz pierwszy zostały zaprezentowane młodzieńcze wiersze Łucji. Borkowscy osiedlili się w Warszawie (na ulicy Brackiej) w 1869 r. Tu przyszła pani Józefowa Hornowska uczęszczała na prywatne lekcje literatury polskiej do profesora Boczulińskiego i nauk przyrodniczych u profesora Ważyńskiego. Udzielała się również z matką w stowarzyszeniach dobroczynnych. 10 lutego 1872 r. w warszawskim kościele wizytek poślubiła Józefa Hornowskiego z Łochowa, inżyniera, wcześniej ucznia szkoły centralnej w Paryżu, uczestnika powstania styczniowego. Małżeństwo zamieszkało przy placu Zielonym w Warszawie, po powiększeniu się rodziny przenieśli się Hornowscy na ulicę Bracką, później (w 1877 r., z powodu kłopotów finansowych) do mniejszego mieszkania na ulicę Włodzimirską. Doczekali się trojga dzieci: synów Józefa (1874–1923) i Antoniego (zm. 1896) oraz córek Marii (1875–1944) i Haliny (1880–1920), jak wynika z zachowanych wspomnień (w przytaczanych biogramach brakuje syna Antoniego). Małżeństwo z Józefem okazało się nieudane. Łucja była zmuszona oddać męża do zakładu dla obłąkanych 21 grudnia 1880 r. Razem z dziećmi i matką przeniosła się w 1881 r. do Lublina, gdzie leczył się Hornowski.