Pracownica Domu Polskiego w Kanadzie w latach 1966–1982, członkini Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Urodziła się i wychowała we wsi Batorówka na Wołyniu (obecnie Chmelnyćke, obw. wołyński, Ukraina), w rodzinie dobrze sytuowanych polskich osadników. Gdy miała trzynaście lat, w lutym 1940 r. cała rodzina wraz z innymi osadnikami została wywieziona do Rosji, na daleką Północ. Po amnestii w sierpniu 1941 r. udała się na południe w stronę Taszkientu, a potem do Wrewskoje, gdzie formowało się Wojsko Polskie. Uczennica szkoły junaczek, zamieszkała w Guzarze (Uzbekistan). W 1942 r. zmarł jej starszy brat Edek, a następnie siostra Hela. W sierpniu 1942 r. Wanda została przeniesiona z junaczkami do Pahlawi nad Morzem Kaspijskim (Iran), gdzie spotkała ojca i brata Bolesława. W październiku wyjechała do Teheranu, po czym wypisała się ze szkoły junaczek i dołączyła do przebywającej w obozie wojskowym matki z bratem. Chodziła do obozowego gimnazjum i należała do harcerstwa. Ojciec wyjechał z wojskiem do Chanakinu (Irak). W sierpniu 1943 r. opuściła z matką i bratem Teheran, aby udać się do kolejnego obozu przejściowego w Ahwazie, a w grudniu dalej do Indii, do Karaczi (obecnie Pakistan). Tam pozostała do września 1944 r. w obozie, gdzie kontynuowała naukę i działalność harcerską. Stamtąd wraz z bliskimi została przewieziona do polskiego osiedla w Indiach w Valivade-Kolhapur, gdzie spędziła dwa lata. W listopadzie 1947 r. rodzina udała się do Anglii, tam dołączył do nich ojciec. Wyemigrowali do Kanady. Wanda początkowo mieszkała na farmie w prowincji Alberta, potem przeniosła się do Edmonton, gdzie znalazła pracę jako kelnerka w restauracji. Tam poznała swego przyszłego męża, Władysława Szwendera, byłego żołnierza 3 Dywizji Strzelców Karpackich, który do Kanady przybył dwa lata wcześniej. W 1950 r. wzięli ślub. Urodziło im się pięcioro dzieci i Wanda zajęła się domem. Jednocześnie przez cały okres pobytu w Kanadzie należała do SPK, pełniła różne funkcje w zarządzie koła pań. W 1966 r., gdy dzieci podrosły, zaczęła pracować na niepełnym etacie w Domu Polskim, aż do 1982 r.
