Emilia Borkowska z d. Daszewska urodziła się 18 V 1890 r. w Syczówce, mieście Smoleńskiej gub. w Rosji. W 1906 r. ukończyła 6-klasową pensję St. Tołwińskiej w Warszawie, następnie w 1907 złożyła eksternistycznie egzamin maturalny rządowy w gimnazjum w Kielcach. W latach 1908-11 uczęszczała na Wyższe Kursy pedagogiczne dla kobiet J. Miłkowskiego w Warszawie (wydz. matematyczno-przyrodniczy). Pracę społeczną rozpoczęła w 1906 r. Pracowała w Związku Niesienia Pomocy Więźniom Politycznym, w Czytelni Naukowej (późniejszej Bibliotece Publicznej), założonej przez jej ojca, dra Jana Daszewskiego, w Towarzystwie Kultury Polskiej i na wieczornych kursach dla analfabetów dorosłych. Za pracę tę uznana została za nieprawomyślną i na początku 1908 musiała opuścić na jakiś czas Kielce. W roku 1914, z chwilą wejścia Strzelców J. Piłsudskiego do Kielc, wstąpiła do Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego w Kielcach i pracowała w intendenturze. 10 IX 1914 wraz z taborem I Pułku pod komendą Jędrzeja Moraczewskiego wyruszyła z Kielc w odwrót do Krakowa. Pracowała przy praniu i reperowaniu bielizny żołnierzy. Po rozwiązaniu taborów udała się do Jabłonkowa, gdzie pracowała w żeńskich oddziałach strzeleckich pod komendą H. Dąbrowy. Potem wyjechała do Wiednia i przez rok 1915 pracowała w biurze Polskiego Samarytanina. W grudniu 1915 wróciła do Kielc, ale z powodów materialnych musiała objąć posadę nauczycielki w prywatnym domu na wsi. Od sierpnia 1916, ponownie w Kielcach - pracowała na poczcie i w archiwum P.O.W. do końca roku 1918. Podczas wojny bolszewickiej, będąc na kuracji w Zakopanem, należała do organizacji niesienia pomocy rannym. Z powodów rodzinnych oraz złego stanu zdrowia wycofała się z pracy społecznej.
