Baudouin de Courtenay, Zofia

Malarka, autorka teorii malarstwa monumentalnego, poetka. Była drugą córką Romualdy i Jana Baudouinów de Courtenay. Ukończyła gimnazjum Kulżyńskiej w Petersburgu. Rysunku i malarstwa uczyła się na studiach malarskich w Petersburgu u Jana Ciąglińskiego i Haliny Miłkowskiej, w Krakowie u Jana Stanisławskiego. Następnie była uczennicą Szkoły Sztuk Zdobniczych w Monachium (1906–1909) i Académie Ranson w Paryżu. Pracowała tam pod kierunkiem Pierre'a Puvis de Chavanne'a. Należała do tzw. bojczukistów – grupy paryskich malarzy skupionych wokół ukraińskiego malarza Michała Bojczuka i do Związku Młodych Malarzy, gdzie wystawiała swoje prace. Jej pierwsza duża wystawa odbyła się w 1917 r. w Helsinkach. Po 1918 r. mieszkała w Polsce, gdzie rozpoczęła współpracę z Heleną Schrammówną. W 1924 r. jej prace wystawiane były w salonie Czesława Garlińskiego. Podejmowała próby wstąpienia do klasztoru (1925–1926 u wizytek w Wilnie i u dominikanek w Złotym Potoku koło Częstochowy). Zakończyły się one niepowodzeniem ze względu na stan zdrowia. Poświęciła się więc pracy malarskiej. W czasie II wojny światowej mieszkała w Zalesiu Górnym k. Piaseczna, a po wojnie pracowała w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Warszawie, gdzie kierowała pracownią malarstwa monumentalnego. Ze względu na otwarcie głoszone poglądy religijne musiała odejść z pracy. Ostatnie lata życia spędziła w Częstochowie w domu księży emerytów. Zmarła na gruźlicę płuc.